Blog januari 2025

Het jaar begon voor ons met sterretjes op het dorpspleintje, proostend met onze buren. Daarna nog wat drankjes aan een lange tafel vol eten en een kopje linzensoep voor financiële voorspoed. De gitaren kwamen tevoorschijn en we zongen. Al snel stond de klok op drie uur.  Onze geliefden, familie en vrienden hadden we in december gelukkig allemaal gezien en we wensten hen telefonisch een mooi nieuw jaar toe. En nu, jou als lezer uiteraard ook. 

De oliebollen, gebakken door Robert met vriend Jan in de buitenkeuken (met een temperatuur vier graden onder nul) smaakten goed. Die oer-Hollandse traditie is zeker niet iets waar we de Tsjechen een plezier mee doen, maar de gezelligheid van het bakken met een biertje erbij beviel de mannen goed.

Een longontsteking hield mij wat langer in de rustige, niet te veel doen, neem je tijd en relax modus. De houtkacheltjes brandden daarom volop en het winterse weer hielp mee om rustig aan te doen. 

Dagenlang leefden we in een bubbel van dichte mist. De mist en vorst samen zorgden dat de bomen prachtig omhuld waren met ijs. Een paar uurtjes zon liet de diamanten en ijskristallen in korte tijd verdwijnen. Daarna volgden dagen met regelmatig een dun laagje sneeuw dat als poedersuiker alle paadjes in de tuin bedekte. 

Hoe mooi het ook is, de lange stille koude winters maken het niet altijd makkelijk. Om te klussen is het vaak echt veel te koud. Ons sociale leven is beperkt tot buren, die in de winter weinig of niet in hun tweede huizen zijn. De rust en ruimte zijn uniek, maar in de winter kan het af en toe iets te rustig voelen.

Gelukkig kwam deze week het fijne nieuws dat we in februari vier gasten ontvangen voor een vierdaags winter retraite. Daar kijken we uiteraard erg naar uit. De plek wordt completer en levendiger als er mensen zijn om mee te nemen in de natuur, de yurt en het off grid leven.

Vandaag staat ons eerste zuurkoolmaaltje op tafel. De zuurkool die ik in het najaar stampte is inmiddels voldoende gefermenteerd en eetbaar. Het blijft zo smaakvol. Dit zal ik echt nooit meer uit een pakje in de winkel kopen nu ik weet hoe het smaakt als je het zelf maakt in een grote Keulse pot stopt. Van zuurkoolstamppot tot zuurkool frittata, er zijn vele heerlijke recepten het proberen waard. Die afwisseling met 15 liter in de pot komt, dat zul je begrijpen zeker van pas. 

Verder hebben we nog een voorraad sperziebonen en bieten in de vriezer en een grote ton aardappels, die allemaal afkomstig zijn uit onze tuin. Van de huisgemaakte aardbeiensiroop en appelmoes hebben we nog wat voorraad. Maar de potten jam slinken snel. Hoewel het jaar zijn eigen tempo gaat en ieder seizoen uitnodigt om te doen wat past, is het idee van vers fruit plukken al wel weer heel aanlokkelijk. 

Aan de andere kant zijn de winter-wandelingen zo prachtig. Dit schreef ik toen ik vanmorgen uit het bos kwam:

Iedere dag begin ik met een boswandeling. De hond mee én mijn telefoon om foto’s te kunnen maken. Ik kan zo genieten door de dag zo te beginnen. Buitenspelen waar ik nooit genoeg van krijg.

Vandaag heeft het gesneeuwd en dan is er zoveel te zien. Mijn dag kan niet meer stuk als ik twee vossen bij het weggetje aan het begin van het bos over zie steken. Wat zijn ze mooi. Ik vergaap me. De hond staat stil naast me. Ze zien ons staan. Verdwijnen de struiken in. En ik ben te laat om een foto van ze te maken. Vossen in het wild. Wat gaaf. Prachtig die rode staarten en wat staken ze mooi af tegen die witte sneeuw.

Wat ik zie zijn de vele paadjes van herten en reeën. Ook zij zijn heel vroeg actief in het bos. Ze zijn in grote getallen bij de weides en bosranden te vinden. Ze bewegen gracieus en sierlijk. In grote groepen in het veld en sommigen lopen alleen of met een paar door de wat dichtere stukken bos. Vele foto’s van reeën heb ik inmiddels.

Op de paden blijven lukt hier niet. Ik struin met de hond samen overal tussendoor. Dat gaat vanzelf. In het begin verdwaalde ik nog weleens. Het bos is hier zo rustig. Paden zijn overwoekerd met bomen of struiken of stoppen plots. Stenen paden zijn door de wilde zwijnen compleet overhoop geschoffeld en gewroet. Ik zie enorm veel tekenen van leven van deze dieren en hoop soms op live ontmoetingen. Ze zijn echter schuw en vooral actief in de nacht en schemering. Ze ruiken mensen al op een halve kilometer afstand. En tja… op agressieve zeugen of keilers zit ik niet te wachten hoor. Zeker de mannetjes kunnen wel 100 kilo wegen. Daarom geniet ik vooral van hun pootafdrukken, modderpoelen en schuurbomen waaraan ze hun modderige huidlaag met vuil en beestjes afvegen.

Een uur of soms twee in het bos is een heerlijk levendig begin. Mijn lichaam wordt lekker wakker en heeft de nodige beweging. Mijn focus is op alles wat ik hoor, voel en zie. De liefde voor natuur en de schoonheid ervan geeft me de rust die ik nodig heb en zoveel plezier.

Dus ja al droom ik soms van het voorjaar en van fruit plukken. Voor nu dompelen we ons nog onder in de winter, trekken we het dikke dekbed nog maar eens op tot onze kin, banjeren we door de sneeuw, modder en bossen, kijken we naar de vogels die zaadjes pikken in het voederhuisje, lezen we boeken, zien we in de ijskoude heldere nachten de sterren aan de hemel, schrijf ik, maken we plannen, brengen we onze unieke plek onder de aandacht van toekomstige bezoekers en bezinnen we ons langzaamaan op een nieuw jaar.

Lieve wintergroet uit Tsjechië