In Slow-Magazine Winter-editie 2023

Ik ben Mathilde. Vorig jaar ben ik Ingrid en School of Slow gaan volgen via Instagram omdat Slow me enorm aanspreekt. Ik leef behoorlijk Slow en zag dus veel herkenning in de stukjes die ze deelt. Ik voel zo dat vertragen voor veel mensen nodig is. Nodig om gezond te blijven of worden. Om mentaal het leven aan te kunnen. Om je goed te kunnen voelen in een wereld waarin je merkt dat het veel van je vergt. En dus was ik enthousiast over School of Slow. We raakten in contact. En ja, ze vroeg mij, wat is voor jou Slow?

Voor mij gaat het over het tempo en intensiteit waarmee je leeft. Bij ieder mens zal dat verschillend zijn. Wat voor mij belangrijk is geweest is het vinden van mijn eigen tempo, want als ik dat doe is mijn hart open en kan ik volop genieten van de dingen die ik doe. Het gaat eigenlijk niet alleen om het tempo, maar nog meer om de aandacht die ik geef aan de dingen die ik doe. Doen waar ik van hou, daar krijg ik energie van en dat heeft een centrale plek in mijn leven gekregen.

Als kind was ik het liefst hele dagen buiten. Ik herinner me nog dat ik op een wiebelig hekje klom om de meest rijpe bramen te plukken. Met paarse handen van het sap kwam ik uren later thuis. Als ik in de winter zag dat het gesneeuwd had kleedde ik mij vlug aan en stapte naar buiten terwijl iedereen nog sliep. Heerlijk vond en vind ik dat. Hele dagen buiten zijn. Ook nu ik bijna vijftig ben heb ik het gevoel dat ik nog hele dagen buiten speel. Ik doe weer wat bij mij past. Dat maakt me energiek, vrolijk en krachtig.

Ik hou van mensen om me heen en tegelijkertijd hou ik ook enorm van de stilte. Gesprekken die diepgang hebben vind ik heerlijk. Ik hou enorm van de natuur. Ik vind het fijn om mijn eigen weg te gaan. Ik hou mij bezig met bewustzijn en zelfontwikkeling. Ik ben dol op dans. Ik hou van creatieve dingen zoals fotografie en schrijven. Ik hou van wroeten in de grond, zaaien en oogsten. Ik hou ervan om anderen te inspireren of iets nieuws te leren, waardoor ze in hun leven weer een stapje verder kunnen. En ik ben gek op nieuwe dingen ontdekken.

Ja en door het openstaan voor nieuwe ervaringen ben ik beland in Tsjechië. Geen vastomlijnd plan, maar door steeds mee te bewegen met het leven heb ik hier met mijn vriend een plek gecreëerd waar ik me meer thuis voel dan ik ergens anders ooit voelde.

We reden naar Tsjechië met onze pas gebouwde camper naar een plek waar mijn vriend ooit een huis had gekocht maar al jarenlang niet was geweest. Mijn eerste aanblik: Het was vervallen, overwoekerd, maar de plek voelde zo fijn. Ik wurmde me door bramenstruiken, zag een vervallen schuurtje en huis met een kapot dak, maar bovenal zag ik zoveel moois. En in plaats van het oorspronkelijke plan om het te verkopen, zijn we aan de slag gegaan.

Het is een huis van ongeveer honderd jaar oud aan de rand van een piepklein dorpje. Een tuin vol oude bomen en met inmiddels een knus retraitehuisje erin. Met bossen en weidse velden rondom. Een plek waar we verbouwen en de overwoekerde tuin steeds wat mooier en mooier maken.

De plek is offgrid. We hebben een eigen waterput, vangen regenwater op, hebben 8 zonnepanelen en hebben houtkachels. Dat alles maakt dat we bewuster omgaan met water, energie en warmte. Ik ben me meer bewust geworden van het weer, wanneer de zon schijnt, hoeveel regen er valt. Het hout stapelen is iets wat ik heerlijk vind om te doen. Een soort Tetris, weet je nog dat computerspelletje, maar dan fysiek en echt. Afwassen doen we met de hand en is een slow momentje. We hebben in de tuin een hottub. Het geeft echt comfort en rust. Het water wordt verwarmd met een houtkachel en vraagt een paar uurtjes voorbereiding. En dan zitten in het warme water, als de eerste sterren verschijnen en vleermuisjes overvliegen. Dat voelt voor mij als pure rijkdom.

Het zijn relatief eenvoudige dingen die geluksmomentjes van mij. En als ik veel van zulke momenten heb rijgt geluk zich als een slinger door mijn leven heen. Zo ervaar ik het.

Het is de lucht vol mooie kleuren zien. Het is een ochtendwandeling waarop ik drie groene spechten voor me uit zie vliegen. Het is citroenmelisse plukken uit mijn kruidentuintje voor een mok thee. Het zijn de rijpe tomaten die ik pluk. Het is dansen met blote voeten in het gras. Walnoten rapen in het najaar. Het zijn onverwachte ontmoetingen en betekenisvolle gesprekken. Het waarnemen van de vele reeën, herten en wilde zwijnen. Het is de geur van de seizoenen die ik opsnuif. Het is het vuur van de kachel en de warmte die zich verspreid.

In onze ruime tuin verbouwen we onze eigen groente en fruit. Zaaien, het zien groeien, water geven. Het is echt flink wat werk. De kunst is om ook hierin te vertragen. Niet te vroeg te gaan zaaien. Aanpassen aan het landklimaat, met koudere winters en warme zomers, dat hier is. Niet alles te gelijk willen creëren, maar stap voor stap. Zo zijn we begonnen met een kas te maken van een betonnen zwembad dat lek was en breiden we ieder jaar de moestuin verder uit. Ik verwerk de oogst door te wecken en in te vriezen. Dat wecken wordt hier nog volop gedaan en je vindt veel benodigdheden in de winkels. Een voorraad van vele soorten jam, vlierbloesemsiroop, appelsap, tomatensaus, boontjes vullen de voorraadkast. Dat geeft voldoening. Puur eten, eten waar je zelf voor gezorgd hebt en zo steeds meer zelfvoorzienend worden.

De plek is zo aardend en rustgevend. Te mooi om niet te delen met anderen. Ik droomde ruim tien jaar geleden al van een plek waar mensen konden landen, ontspannen, tot rust konden komen, herstellen en inspiratie zouden vinden op gebied van zelfontwikkeling. Ik had geen idee hoe ik dat ooit zou kunnen realiseren. Nooit kunnen vermoeden dat deze plek uiteindelijk ook in Tsjechië zou ontstaan!

Ja en wat is er zo bijzonder in Tsjechië?

Verbinding met de natuur en de seizoenen maakt dat ik me verbonden voel. In de natuur is niets dat er niet hoort te zijn, het is er gewoon. Ik zie daar de schoonheid in alles. Iedere moment van de dag het bos in kunnen lopen, waar nauwelijks paden zijn en alleen maar dieren tegenkom, dat blijft bijzonder.

We hebben in ons kleine dorpje fijne mensen. Bij avondjes met elkaar wordt een vuurtje gemaakt, worstjes erboven verwarmd. Soms wordt er gitaar gespeeld en gezongen. Iedereen neemt zelfgemaakte hapjes mee. Dat is heel gemoedelijk. Er wordt voor elkaar gezorgd. Stukjes gebakken taart of eten worden bij je aan de deur gebracht. Er wordt gedeeld. Uit de vele fruitbomen langs de weg, kun je plukken. Hout uit het bos van jouw gemeente kun je bestellen. En paddenstoelen zoeken is een favoriete hobby van veel Tsjechen. De verbondenheid met de natuur en met elkaar vind ik mooi.

Wat ik ook ervaar is dat mode hier niet zo telt. Iedereen draagt wat ie wil. Eigenlijk is niets uit de mode. Het gaat om wie je bent. Niet om de opsmuk. Ik geniet van de eigenheid die ik dan bij mensen zie. Een blauwe pluk in je haar zie je hier zowel bij een vijftienjarige als een zeventig jarige. Voor mij weerspiegelt dat de ruimte om jezelf te zijn.

En over ruimte gesproken… De ruimte in Tsjechië is enorm. Er is heel veel natuur. Het land heeft bijna 11 miljoen inwoners en de grootte is vergelijkbaar met de oppervlakte van de complete Benelux. Dit is een groot verschil met het dichtbevolkte Nederland. In Nederland leven veel mensen dicht op elkaar en dit zorgt volgens mij ook voor gejaagdheid en irritatie. Als je te veel muizen bij elkaar zet als proef, raken ze gestrest, geïrriteerd en worden agressief. Rijden er te veel auto’s op de weg krijg je eenzelfde effect. Het zorgt voor geïrriteerdheid en op den duur voor spanning en agressie. Ik ervaar in de steden, op Schiphol altijd meteen het hoge tempo dat in Nederland is. Mensen lopen haastig. Soms voel ik dat ik dan meegezogen word daarin. Bewust vertraag ik mijzelf dan, ik heb geen haast en hoef niet in deze gejaagdheid mee. Een trein later nemen is ook goed.

Wat ik de laatste jaren geleerd heb is dat ik niet alleen van waarde ben als ik druk of nuttig ben of veel doe. Ik ben van waarde ook als ik een dag rust neem, voor mezelf zorg of een mooi boek lees. Soms hoor ik mensen uitgeblust zeggen; zo hè hè nu heb ik het verdiend. Het is toch bijzonder dat dat in onze cultuur geworteld zit, dat je pas rust mag nemen, iets lekkers mag eten, iets leuks mag doen nadat je hard gewerkt hebt. Soms is de volgorde omdraaien zo waardevol. Dan luister je naar wat je nodig hebt en ben je veel effectiever in het werk dat je vervolgens wilt doen.

Ik sta nu in de winter weer ’s morgenvroeg buiten zodra het gesneeuwd heeft. Andere dingen kunnen dan wachten. Ik geef vorm aan mijn dag door te wandelen, dansen, tuinieren, schrijven. Met de flow mee, zonder strakke deadlines, gebeurt er dan ongemerkt iedere dag heel veel.

Ook in Nederland heb ik een fijne plek om te zijn. Daar geef ik regelmatig cursus en 1daagse workshops. Ik wil mensen inspireren, ondersteunen om te voelen, tot rust te komen, ruimte in te nemen, in hun kracht te gaan staan, in zichzelf te geloven en hun dromen waar te maken. Dit doe ik onder anderen met behulp van Heartdancing. Door op muziek te bewegen kun je vanuit je hoofd zakken in je lichaam, ervaar je wat daar gebeurt en zo geef je jezelf ruimte geven om je hart (verder) te openen. Dat hoofd dat zo aan staat, drukte ervaart mag tot rust komen, zodat mensen weer gaan voelen en ervaren. Voelen wat je echt wilt en wie je bent is dapper. Het gaat over steeds kleine nieuwe dingen ontdekken, je ont-wikkelen en laagjes afleggen.

Worden wie je bent is soms uit de verwachtingen stappen, uit de drukte of tredmolen waarin je rent. Het is onzekerheid verkiezen boven de gebaande paden. Mee met de stroom van het leven, dat wat zich voor je ontvouwd opmerken, in plaats van uitstippelen, vastleggen en maar druk bezig zijn. Om te zien wat er gebeurt, is vertragen zo belangrijk.

En dus: Slow

Voor mij zit dat in het verwonderen over de kleinste dingen. Als je je daarop afstemt en niet te snel gaat dan lukt het om dat steeds te zien. Voor mij is het niet de luxe maar de intensiteit van het leven die telt.

Op de website levenvanuitjekracht.nl en op Instagram levenvanuitjekracht kun je zien en lezen wat we (in Nederland en Tsjechië) doen en organiseren.

Net als Ingrid van School of Slow hoop ik mensen te bereiken, ontmoeten en inspireren die verlangen naar een leven waarin ze zich thuis voelen. Een leven met meer rust en vanuit innerlijke kracht. Omdat juist al die mensen bij elkaar, die leven in verbinding met zichzelf ook zullen uitreiken naar anderen. Zo kunnen we rust en liefde doorgeven. Met elkaar de wereld mooier, fijner en bewuster maken van een beetje meer Slow… En ja, daar word ik heel enthousiast van.